تولید در هر جامعه ای پدید آورنده اشتغال، رونق اقتصادی، بهبود زندگی مردم ، مهار تورم ، پیشگیری از احتکار و گرانفروشی، افزایش درآمد سرانه و کاهش بیکاری و … است

در این میان اهمیت بخش کشاورزی از جهت تامین غذا بنا به اذعان بسیاری از کارشناسان محور توسعه اقتصادی است، که می تواند حوزه های دیگر اقتصاد از جمله صنعت را به حرکت درآورد. هم اکنون میلیون ها تولید کننده در کشور برای تامین غذای مردم فعالند ، این در حالی است که درآمد حاصل از تولید آنها در بازه زمانی مشخص به دستشان نمی رسد،که این مسئله نوعی اجحاف در حق این قشر زحمتکش جامعه محسوب می شود.

از طرفی تولید کنندگان محصولات باغی و گلخانه ای چرا باید وجه محصول خود را مدت دار (2 ماه یا بیشتر) از حق العمل کار دریافت کند . کشاورزان گندم کار و دانه های روغنی همی طور !! صنعت دامپروری کشور نیز از این اجحاف مستثنی نیست ،بخصوص از ناحیه کارخانه های لبنی که معمولاً 3 یا 4 ماهه با دامداران تسویه می نمایند.

حال سوال اینجاست مگر تولیدات کشاورزان در میادین و سپس در خرده فروشی ها نقدی فروخته نمی شود یا عاملان فروش فرآورده های لبنی در فروشگاههای کوچک و بزرگ سطح شهر محصولات لبنی را 3 یا 4 ماهه به مردم عرضه می کنند که طلب تولید کنندگان را 3 یا 4 ماهه تسویه می نمایند؟!

واقع کلام این است که این رفتار ، کاهش نقدینگی تولید کنندگان را سبب می شود و کاهش نقدینگی مساوی است با کاهش تولید . اگر مسئولان و برنامه ریزان اقتصادی تدبیری برای این معضل تولید نیندیشند، قطعاً چشم انداز روشنی برای رشد تولید در تمامی بخش ها متصور نخواهد بود .

خبرنگار مهروطن نیوز